"Ben je even op vakantie, dan zijn ze je al vergeten.”
Op haar hardloopschoenen na, is er in haar hele huis geen platte schoen te bekennen. Collega Heleen de Geest gaat overal hooggehakt naartoe. Een interview over hardlopen, haar zijstap naar Interne Communicatie en haar bijzondere thuissituatie.
Haar heldere ‘Hallo’ zal veel radioluisteraars vertrouwd in de oren klinken. En op 3FM kondigen ze haar aan met een eigen jingle op de muziek van Ghostbusters. “Hartstikke leuk hoor, die aandacht, maar het is heel dun. Ben je even op vakantie, dan zijn ze je al vergeten”, lacht filelezer Heleen de Geest. Dat dit ook wel weer meevalt, bleek toen ze na twee jaar afwezigheid aankondigde terug te keren op de radio. 3FM-dj’s Coen Swijnenberg en Sander Lantinga waren live op de radio door het dolle heen toen ze hoorden dat ze Heleen weer dagelijks konden spreken. Door het amicale gedrag van sommige dj’s zou je bijna denken dat Heleen ze regelmatig ontmoet. “Nee hoor, sommigen heb ik zelfs nog nooit gezien. Maar door elkaar dagelijks te spreken, bouw je wel een band op. Per dag ben ik wel dertig keer op verschillende radiozenders te horen. Niet allemaal live, op zenders als Sky Radio en Arrow spreken we de files in.”
Om zes uur beginnen
Heleen werkt sinds eind 2002 bij de ANWB. “Ik begon als spitser”, vertelt ze, “een functie die nu niet meer bestaat. Ik werkte alleen tijdens de ochtend- en avondspits. Omdat mijn zoon Berend toen net twee was, was het voor mij een perfecte combinatie. Tussen de diensten door had ik alle tijd voor hem.” Ze had het als filelezer nog steeds erg naar haar zin, toen ze twee jaar geleden toch voor een andere baan koos. Ze ging aan de slag als redacteur bij de afdeling Interne Communicatie, en schreef onder meer voor de Blik. “Ik wilde regelmatige werktijden voor Beer, omdat hij naar de middelbare school ging. En er stond een verhuizing op de planning.”
Heleen vertelt over haar bijzondere thuissituatie. “Ben, mijn man, heeft sinds 2002 een ziekte waardoor hij al meerdere hersenbloedingen heeft gehad. Dat heeft ervoor gezorgd dat hij in de loop der jaren qua persoonlijkheid erg is veranderd. We besloten daarom om niet meer in één huis te wonen. We wonen wel in dezelfde straat en Beer slaapt twee avonden per week bij hem.”
Toen alles weer in een rustiger vaarwater kwam, merkte Heleen dat ze de onregelmatige diensten als filelezer begon te missen. “Als ik om zes uur begon, was ik al om twee uur klaar. En met een late dienst had ik de hele ochtend voor mezelf. Ook al werkte ik als redacteur hetzelfde aantal uren, ik had voorheen veel meer vrijheid. Ik miste ook de dynamiek, elke dag is hier anders. Daarom besloot ik terug te gaan naar Verkeersinformatie.” Spijt van haar uitstapje heeft ze niet. “Als filelezer zit je best geïsoleerd. Je merkt weinig van de rest van de ANWB. Door Interne Communicatie heb ik veel collega’s ontmoet en veel gezien. Ik heb het naar mijn zin gehad en vond het zeker waardevol.”
Stoppen? Nooit!
Sommige dj’s vragen Heleen tijdens de uitzending wel eens welke schoenen ze draagt. Geen gekke vraag, want ze bezit ruim honderd paar. “Ik ben helemaal gek van schoenen”, bekent ze. “Sinds dat op de radio bekend is geworden, komt het regelmatig aan de orde. In mijn hele huis is trouwens geen plat paar te bekennen, ik heb alleen maar hakken. Oké, behalve mijn hardloopschoenen.” Dat is haar andere passie, of eigenlijk verslaving. “Ik loop al vanaf mijn zesde hard. Ik rende zelfs naar school. Vanaf mijn twintigste loop ik elke dag. In het weekend vaak twee keer twintig kilometer, doordeweeks iets korter.” Heleen heeft al vijf marathons op haar naam staan, maar niet in Nederland. “Ik hou ervan om in buitenlandse steden te rennen en tegelijkertijd iets van de omgeving te zien. Hardlopen is voor mij bovendien een mooie manier om mijn gedachten te ordenen.” Dat zó vaak hardlopen niet echt gezond is, beseft Heleen goed. Ze sluit zelfs niet uit dat ze op een gegeven moment een versleten heup zal hebben. Maar stoppen? Nooit! “Ik kan me altijd nog inschrijven voor de Paralympics”, lacht ze. “Ik blijf rennen tot ik erbij neerval. Met de toekomst ben ik niet zo bezig. Je moet nu plezier hebben. Voor je het weet is het voorbij.”